Het is 3 januari en we genieten van de kerstvakantie. Het is lang geleden dat we als gezin Tsiombivohitra hebben bezocht en nu hebben we de tijd. Iaban’i en nendrin’i Melice, de koning van het dorp en zijn vrouw, weten dat we komen en hebben zich voorbereid: bij het vuur ligt al een gebonden kip klaar. ‘We blijven toch zeker eten?!’ Het is echt genieten bij hen: we krijgen allemaal—de kinderen ook—een kop koffie met suikerrietsap en we kletsen gezellig bij.

Tsiombivohitra is ‘ons eerste dorp’. Toen we hier in 2016 voor het eerst als gezin kwamen hebben we gevraagd of we als zendelingen bij hen welkom zouden zijn. We legden uit dat we ook vrienden nodig zouden hebben. Er volgde luid geroezemoes en daarbovenuit verklaarde nendrin’i Melice luid en duidelijk dat we vrienden zouden zijn. Ook toen al straalde ze: er was meteen een klik.

De mensen uit Tsiombivohitra hebben sindsdien veel geduld moeten hebben: na ons bezoek in september 2016 moest eerst ons huis gebouwd worden. In februari 2017 konden we erin. De eerste tijd waren we, behalve met het leren van het dialect en de plaatselijke cultuur, veel tijd kwijt met praktische probleem en leren hoe hier te leven. Het contact met Tsiombivohitra hielden we warm, maar van Bijbelverhalen vertellen kon nog geen sprake zijn, omdat de verhalen nog niet in het dialect waren vertaald. Tot ons eerste verlof in oktober 2017 was daarvoor 8 maanden de tijd.

In april 2018 waren we weer terug in ons huis in Maroamboka. Een van de eerste dingen die Jurgen oppakte was het contact met Tsiombivohitra. Vanaf mei vorig jaar ging Jurgen daar wekelijks heen om in het huis van de koning en zijn vrouw het evangelie te delen met wie maar horen wilde. Van meet af aan was met name nendrin’i Melice zeer geïnteresseerd. Haar man bevestigde de vriendschapsband door samen met Jurgen van hetzelfde bord te eten en uit dezelfde beker te drinken. Een andere keer zat de hut stampvol met dorpelingen.

Maar toen kwam eind juni: de koning en zijn vrouw waren niet thuis. In juli was er af en toe een enkeling die kwam luisteren, maar in augustus was het dorp leeg! We begrepen er niets van. Waar was iedereen? Het antwoord: naar de markt. Dat maakte het voor ons niet duidelijk. Naar de markt gaan is leuk, maar er was toch een afspraak? En Jurgen moest er 7 km heen en 7 km terug voor lopen in de brandende zon! We deelden onze frustraties met vrienden. Iedereen leek het de normaalste zaak van de wereld te vinden dat Tsiombivohitra leeg was op marktdag. Uiteindelijk werd ons duidelijk dat de markt vooral een sociale aangelegenheid is: daar moet je heen. We hebben ons dus maar bij de koffiemarkt neergelegd en het seizoen afgewacht. De koffie-oogst en de bijbehorende markt duurden nog tot eind november. Gelukkig ging het werk in andere dorpen ondertussen door.

Na 5 maanden pauze was het spannend de bezoeken aan Tsiombivohitra weer op te pakken: betekende hun keuze voor de markt desinteresse of was het puur een culturele aangelegenheid? Al snel werd duidelijk dat Jurgen—met Bijbelverhalen—nog steeds welkom was. De derde keer was het verhaal over de smalle en de brede weg aan de beurt, het moment in de verhalenreeks waarop mensen een keuze wordt voorgehouden. Nendrin’i Melice gaf daarop aan dat ze Jezus wilde volgen. Jurgen heeft toen uitgelegd dat het leven van een gelovige moeilijk is en dat het offers vraagt. Hij heeft haar aangeraden er goed over na te denken en gezegd wat ze zou kunnen bidden als ze door wilde zetten. De weken daarop heeft hij het verhaal herhaald, ook vanwege nieuwkomers.

Zo ook op 3 januari. Jurgen legt uit wat de 2 wegen zijn als nendrin’i Melice uitroept: ‘Ik ben op de smalle weg!’ Ze ziet zielsgelukkig en voegt later toe: ‘Ik ga naar de hemel!’

In een privégesprek vertelt de koning later dat hij en zijn vrouw nu geloven, maar dat het moeilijk is. Van een koning wordt veel verwacht en daar komt bij dat hij de jongste is van 2 koningen in het dorp. De oudere koning—tevens toverdokter—moet worden gerespecteerd. Ze beginnen nu al te ervaren dat geloven wandelen op een smalle weg is, maar het geluk is te lezen in hun ogen. Een mooier Kerstcadeau hadden we ons niet kunnen wensen dan die ochtend in Tsiombivohitra te zijn.

NB.: Deze actie is inmiddels met goed gevolg afgelopen!

Voor wie ons nog niet kent: Wij zijn Jurgen en Katja Hofmann en samen met onze vijf kinderen wonen we in Maroamboka, Madagaskar. Maroamboka is een afgelegen dorp in het zuid-oosten van Madagaskar midden in het gebied van de Antanala. De Antanala leven onder moeilijke omstandigheden en moeten rondkomen van soms minder dan 0,75 Euro per dag.

Het is onze passie om de Antanala (de bevolkinsgroep in ons gebied) bekend te maken met het goede nieuws van Jezus Christus. Dit doen we door Bijbelverhalen te vertalen in het dialect van de Antanala. Naast evangelisatie proberen we ook de leefomstandigheden van de mensen te verbeteren. Zo hebben we in 2017 kunnen bijdragen aan schoon water voorzieningen en een algemene bewustwording van het belang van goede hygiëne.

Het gebied is zeer moeilijk te bereiken. De wegen zijn zeer slecht en ondanks dat we een sterke 4×4 auto hebben is het soms onmogelijk om het gebied in of uit te komen. Na een jaar in dit gebied gewoond te hebben zijn we tot de conclusie gekomen dat de auto enkele aanpassingen kan gebruiken. Deze aanpassingen maken het reizen een stuk eenvoudiger en niet geheel onbelangrijk, veiliger.

Deze aanpassingen kosten het nodige geld. Aanpassingen aan tereinwagens zijn niet goedkoop op Madagaskar. Daarom deze fondsenwerfings actie via Facebook.

Het is onze hoop dat we op deze manier genoeg giften mogen ontvangen voor de aanpassingen. Het zal de Antanala mensen enorm helpen!

Ga naar de Facebook fondsenwerfings pagina

We zijn inmiddels ruim 2 maanden in Nederland en genieten met volle teugen. Toch zijn we rustig aan alweer de eerste koffers aan het pakken met schoolboeken, apparatuur, kleding, enz. Ons vertrek komt al dichterbij. Maar eerst … hebben we natuurlijk ontzettend veel te vertellen en te laten zien over ons werk op Madagaskar. U bent dan ook bij deze van harte uitgenodigd voor een

LUNCHBIJEENKOMST

op zondag 11 februari a.s. vanaf 12:00 uur
in het kerkgebouw van de Evangelische Gemeente ‘De Ambassade’aan het Nieuwe Kerkplein 2 te Den Helder.

Als u voor uzelf een stapel belegde boterhammen meeneemt, zorgen wij voor een dampende kom soep erbij. Rond 12:15 uur beginnen we de bijeenkomst met de première van ons nieuwste video: een rondleiding door ons huis in Maroamboka, gevolgd door een presentatie. Om ongeveer 13:15 uur willen we het formele gedeelte van de bijeenkomst afsluiten met een vragenronde. Na afloop is er nog gelegenheid tot ontmoeting onder het genot van een kop koffie of thee.

Kinderen zijn van harte welkom, maar er is geen kinderopvang. We doen ons best om de presentatie ook voor hen interessant en begrijpelijk te maken.

We zien uit naar uw komst!

TRAILER: Een rondleiding door ons huis

augustus 2017

Op vrijdagmiddag 9 juni zeiden we tegen elkaar: ‘Wat fijn dat we Anna (een collega) vanochtend hebben kunnen wegbrengen, want met deze regen komen we hier voorlopig niet weg. Er moet nu niks gebeuren.’ Die nacht werd Jurgen opgeschrikt door een zeer hevige pijn in buik en rug. Toen daar ook nog symptomen van darmobstructie bijkwamen hakten we – samen met bevriende artsen – de knoop door en hebben Jurgen per helikopter uit ons gebied laten evacuëren naar een ziekenhuis in de hoofdstad.

Een halve week later werd Jurgen uit het ziekenhuis ontslagen. De pijn en overige symptomen bleken veroorzaakt door nierstenen, waarvan de grootste operatief door de arts was verwijderd. Na een week aansterken bij een vriend kwam Jurgen, nog steeds vermoeid en wat vermagerd, weer thuis in Maroamboka. Na een paar weken was hij weer fit en had veel zin om weer aan de slag te gaan met het vertalen van bijbelverhalen in het Tanala.

Voor de vertalingen zijn we echter afhankelijk van Menja, de schoolmeester van Maroamboka. Hij spreekt zowel officieel Malagasy (wat wij in de hoofdstad hebben geleerd) als het Tanala dialect. Hij vertaalt voor ons de verhalen uit het Malagasy in het Tanala, om het daarna uitgebreid met Jurgen door te nemen op inhoud, uitspraak, begrijpelijkheid enzovoort. Net toen Jurgen beter was, had Menja het erg druk met het afronden van het schooljaar en daarna werd hij ziek.

Toen we half juli nog maar een week te gaan hadden voor vertrek naar Tana om nieuwe voorraden en papierwerk zonk de moed ons een beetje in de schoenen. Voor ons gevoel hadden we de afgelopen maanden maar weinig bereikt. Tegelijkertijd merkten we aan onze vriend Menja dat hij – hoewel redelijk hersteld van ziekte – ook neerslachtig was. Hij vertelde dat hij al 7 maanden geen loon had ontvangen en daardoor geen geld had om zijn familie te bezoeken.

Hoewel Menja daar eigenlijk niet van wilde weten, stelden we hem toen voor de rest van de verhalenset (totaal 40 verhalen!) alvast te vertalen tegen loon. Na uitgebreid praten spraken we af dat hij geen loon zou krijgen – hij doet het immers graag! – maar een kado voor ieder verhaal dat hij zou vertalen. We werden het gauw eens over de grootte van het kado. De volgende dag al had hij 15 verhalen vertaald en ingesproken op mobiele telefoon. De ochtend dat we vertrokken bracht hij nog de overige verhalen. Hij liet er geen gras over groeien! Zo gingen we heel bemoedigd van huis, met een kostbare schat van 40 bijbelverhalen in het Tanala. Nog de volgende dag is Menja vertrokken naar zijn ouders – iedereen blij en tevreden!